 |
Milun Vidić, Mala
zver, 1971, drvo
Milun
Vidić, Kis fenevad, 1971, fa
|
Biografija
Rođen 9. marta
1939. godine u selu Roge kod
Užičke Požege. Završio Akademiju likovnih umetnosti u Beogradu kao i postdiplomske studije 1970. godine na istoj Akademiji
u vajarskoj klasi profesora Miše Popovića. Član je ULUS-a od 1968. godine. Od 1967. učestvovao na brojnim
grupnim izložbama u Jugoslaviji i inostranstvu a od 1968. samostalno izlagao. Od
1970. do 1977. godine bio je u statusu
slobodnog umetnika. Jedan je od osnivača i članova vajarske grupe „Deset plus”.
Od 1977.
do 1994.
godine radio je na Akademiji umetnosti u Novom Sadu gde je prošao sva zvanja od
asistenta do redovnog profesora za predmet vajanje sa tehnologijom. Godine 1994. prelazi na Fakultet primenjenih
umetnosti u Beogradu gde je radio kao redovni profesor za predmet vajanje do 1. oktobra 2004. godine kada odlazi u
penziju. Dela mu se nalaze u Muzeju savremene umetnosti u Beogradu, Narodnom muzeju
u Beogradu, Galeriji jugoslovenskog portreta u Tuzli, Galeriji Likovnog susreta
u Subotici, Narodnom muzeju u Kragujevcu, Savremenoj galeriji u Pančevu, Galeriji
Kulturnog centra „Miško Kranjec” u Murskoj Soboti, Galeriji savremene umetnosti
u Banja Luci, Narodnom muzeju u Kraljevu itd. Umro je u Beogradu 15. novembra 2007. godine. Sahranjen je
u Aleji zaslužnih građana u Beogradu.
Stvaralaštvo
U savremenoj
srpskoj skulpturi u drvetu malo je primera za koje se bez rezerve može konstatovati
da su siguran autentični doprinos onom njenom delu koji je kontinuirano otvarao
i kreativno razmatrao vrlo složene i ozbiljne plastičke probleme. Delo Miluna Vidića
je već u njegovim prvim istupanjima na umetničkoj sceni krajem šezdesetih godina
zapaženo po krajnje promišljenom, doslednom i nadasve uspešnom u materijalu provedenom
specifičnom stvaralačkom projektu koji ga je odredio kao istinski zainteresovanog
i prisutnog umetnika u uslovima zaoštravanja ideje autohtonog u savremenosti. Tada
je skrenuo pažnju javnosti nastojanjem da se odvoji od dominantnih, tada važećih
plastičkih formi koje su oslobodile skulpturu balasta pune mase i njene težine i
uputili je prema otvaranju oblika i njegovog govora samim svojim izgledom bez pretenzija
prema literarnoj naraciji, već naprotiv prema takvim kreativnim uzletima oblikovne
imaginacije koja je upravo u epohi ovog autora kroz mnoge primere dostigla one estetičke
norme koje na čudan, ali i opravdan način, važe i danas. On polazi od jednog prividnog
principa konstruisanja, ili tom modelu bliskih namera, u kom će procesu krenuvši
od jediničnog elementa izgraditi celovit i semantički bogat plastički svet. Milun
Vidić je od jedne prvobitno amorfne strukture (na liniji arhajskih simbola, ritualnih
predmeta i asocijativnog učinka rudimentarnih formi) u daljnjim sekvencama razrade
ovog sistema dospeo do pravog vajarskog identiteta i specifične plastičke sintakse
sa potpuna zaokruženom ličnom poetikom. U tom radu Vidić je ostao dosledan jednom
materijalu – drvetu – mada je katkada činio i određene pokušaje da u metalu (liveno
gvožđe, bojeni i patinirani aluminijum, fero-cement) odgovori na izazove svojih
shvatanja jednim čvršćim, hladnijim i inertnijim oblikom. Međutim, i u takvim radovima
on je težio utisku rustičnosti, zapuštenosti, vremenskom postojanju kao trajnom
dokazu ljudskog prisustvovanja. U umetničkim preokupacijama iako je ostao dosledan
modernista, Milun Vidić je osnovnim oblikovanim zahvatom izgradio ponešto promenjenu,
gotovo vanvremensku kreativnu poziciju. Oblici njegovog rada, čvrsto uverenje u
današnje vrednosti i značenja savremene umetnosti, sasvim definisan vajarski rukopis
doveli su ovo delo gotovo do pritajene „monumentalnosti” tih, formatom, uglavnom
manjih i srednjih radova, u kojima je njihov autor prepoznat po tragalačkim istrajnostima
i imaginativnim potencijalima vanrednih mogućnosti.
Samostalne
izložbe
1968. Štip,
Galerija „Bezistan”
1970. Beograd, Galerija Kolarčevog narodnog univerziteta
1973. Beograd, Galerija Doma
omladine
1975. Aranđelovac, Paviljon „Knjaz Miloš”
1979. Beograd, Salon Muzeja
savremene umetnosti, Novi Sad, Galerija Tribine mladih
1985. Beograd, Likovna galerija
Kulturnog centra Beograda
1988. Beograd, Galerija SANU
2000. Beograd, Salon Muzeja
savremene umetnosti
2002. Užice,
Gradska galerija. Zrenjanin, Savremena galerija
2003. Lazarevac, Moderna galerija
2012. Novi Beograd, Galerija „Blok”, retrospektivna izložba
Skulpture
u javnom prostoru
1969. Smederevska Palanka, prostor ispred zgrade Opštine
1972. Cazin,
dvorište i sportski tereni osnovne škole „Nurija Pozderac”
1974. Vrnjačka Banja, park pogona kisele vode „Vrnjci”
1975. Aranđelovac, turistički put Bukulja-Venčac
1979. Kraljevo, krug fabrike „Magnohrom”
1986. Gorski Kotar - Lokve
1987. Labin,
Park skulptura „Dubrava”
1988. Novi Beograd, Park prijateljstva
SPOMEN OBELEŽJE (40 godina od početka izgradnje Novog Beograda 1948-1988.)
1997. Svilajnac, park Poljoprivredne škole
